Ik ben geboren in 1958, dus qua leeftijd ben ik niet meer van de jongste, van geest echter nog altijd wel. Rond mijn veertiende heb ik mijn eerste gitaar gekocht, in de vroege jaren 70 dus. Een vriend leerde mij de eerste vijf akkoorden, meer kende hij ook niet. Toch kon je daar al wel een paar liedjes mee spelen.

Twee jaar later kocht ik mijn eerste elektrische gitaar, een tweedehands Burns uit 1965 die ik nog altijd heb.

Mijn eerste publieke optreden was in een jeugdclub op een vrij podium. Gelukkig zijn er geen geluidsopnames van, want verstoken van enige kennis van toonladders bestond de solo uit wat willekeurig gekozen noten. Zolang het maar luid was, was het goed voor mij toen.

Niemand had in die tijd natuurlijk een computer, laat staan internet. Omdat er geen gitaarleerkrachten te vinden waren in de landelijke Vlaamse Ardennen, schreef ik mezelf maar in op de Muziekschool in Geraardsbergen.

Tot mijn grote ontgoocheling moest je eerst minstens één jaar notenleer doen voordat je de gitaar ter hand mocht nemen. Na tien maanden besluit de jury dat ik nog een jaar moet wachten voordat ik het instrument mag bespelen. Thuisgekomen smijt ik de akoestische gitaar gefrustreerd in de hoek, waarbij de nek breekt. Gitaar spelen is niet voor mij weggelegd.

Op mijn 18^e neemt iemand uit een naburige gemeente contact op omdat hun groepje een bassist nodig had. Aangezien ik al een basversterker had, moest ik nog een basgitaar kopen en zo werd ik bassist bij dit groepje, dat aanvankelijk old school rock speelde. Daarmee hebben we een jaar lang het jeugdhuizencircuit afgeschuimd, totdat ze meer richting funk en disco evolueerden, waarbij de bassist meer moest kunnen en mij vervingen voor een betere bassist.

Nadien heb ik her en der nog wat als bassist gespeeld, maar dit alles van korte duur. Daarna verdween de gitaar naar de zolder terwijl het leven verderging: samenwonen, trouwen, kinderen… Tot 2008, toen de passie voor het instrument weer oplaaide tijdens een Django-festival in Liberchies. In de ongedwongen sfeer daar hadden verscheidene festivalbezoekers hun gitaar mee en er ontstonden spontaan groepjes die samensmolten en in cafés en tentjes begonnen te jammen: iemand speelde een thema en zonder enige moeite werd daarover gesoleerd alsof het niets was.

Ik stond versteld: hoe konden ze zomaar ‘out of the blue’ meespelen zonder elkaar te kennen of zonder te repeteren? Toen kwam het gevoel naar boven: ik wil dat ook kunnen!

In Brussel kom ik iemand tegen die wat in diezelfde gypsy-stijl speelt en hij wil mij tegen betaling gerust wat inwijden in deze stijl. Samen met twee andere leerlingen ga ik wekelijks naar Brussel om te leren over diminished, half-diminished, 6- en 9-akkoorden te leren…

Maar met mijn slechte basis is het alsof je als voetballer van een lokaal amateurploegje wil meespelen met een Pro-league club. Opnieuw geef ik gefrustreerd op na een jaar.

Ik ga niet meer uitweiden over andere selfmade gitaarleerkrachten die ik nog ben tegengekomen.

Ondertussen in 2017 speel ik wat liedjes thuis voor het plezier, maar het zijn steeds dezelfde, waardoor ik niets meer bijleer. Het idee om leadgitarist te worden had ik al lang laten varen. Het is opnieuw een vriend die vraagt om eens met de gitaar langs te komen om samen wat te spelen. Daar zie ik de uitgeprinte cursus van Antony liggen. Hij had twee jaar les gevolgd, maar was moeten stoppen omwille van zijn werk, maar hij was vol lof over de aanpak van Gitaar Training Studio en de structuur in de lessen.

Ik zeg tegen mezelf: dit is de laatste keer dat ik er nog iets van ga proberen maken en als het dit keer niet lukt verkoop ik alles wat ik nog heb waar snaren op staan. In september 2019 gaat mijn kennismaking door bij Antony. Op dat moment kan ik twee pentatonische boxen, open – en barré-akkoorden, vrij basic dus.

In tegenstelling tot bij andere leerkrachten waren de zenuwen redelijk onder controle en Antony paste zich aan naar mijn niveau in plaats van de supergitarist uit te willen hangen. Mijn besluit was genomen en ik volg nog altijd les, een beslissing waar ik me nog altijd goed bij voel.

Wat is nu het verschil met mijn vorige ervaringen en leerkrachten?

Structuur, opbouw, herhaling, niet proberen te lopen voordat je kan stappen. Ook is er aandacht voor belangrijke details tijdens het spelen, waarvan niemand mij voordien gezegd had dat het belangrijk is om daar op te letten. Ik merk nu ook gestage vordering in mijn gitaarspel, wat belangrijk is.

Een paar weken geleden ging ik met iemand jammen, de nummers die we gingen spelen had hij van buiten geleerd. De akkoorden leenden zich perfect voor de pentatonische toonladder en in combinatie met het gebruik van chord tones klonk mijn (bescheiden) solo goed klonk.

Hij was verbaasd en vroeg of ik die liedjes kende, wat niet het geval was. Dit was een compliment, maar voor mij was het een gevolg van de nodige basiskennis te hebben die ik eindelijk geleerd heb bij Antony.

Ik wil zeker niet de grote gitarist uithangen, want dat ben ik niet, maar het was een leuk moment na die lange zoektocht met de gitaar.

Guy Van den Berge, Brakel